Marc Nijholt van Straatnieuws: ‘De mens maakt zijn eigen leefomgeving kapot’

Veertien Nederlanders die de top haalden legden in FNV Magazine uit wat het belang van eerlijk delen is. Nu Marc Nijholt, die weet hoe het voelt de bodem te raken. Dag in dag uit verkoopt hij Straatnieuws bij de Hema aan de Utrechtse Oudegracht.

Is je leven goed begonnen? 

‘Zeker. Mijn vader werkte op de tekenkamer van NS aan Hoog Catharijne. Ik weet nog goed hoe blij mijn moeder was met ons huis aan de Ruygenhoeklaan, waar ik ben geboren. Vier kamers en stromend water, koud en warm!’

Heb je eerlijk leren delen?

‘Ja: de LEGO-ton! Ik had twee broers en één zus. Als je jarig was en nieuwe Lego kreeg, dan was jij degene die het in elkaar mocht zetten. Daarna verdween het in de ton. Dan kon je nooit meer zeggen:
“Dat stukje is van mij!” Die ton bestaat nog steeds.’

Was dat vanzelfsprekend, of had je er wel eens moeite mee?

‘Ik baalde van de doorschuifkleren. Mijn jongere broertje groeide sneller dan ik en toen een spijkerbroek doorschoof kreeg híj die terwijl ik dacht aan de beurt te zijn. Een Lois. Toen voelde ik me wel tweederangs, een afdankertje.’

Dan maar zelf geld verdienen?

‘Precies. Toen ik 16 was, wilde ik in mijn eentje naar Polen, naar het Tatra-gebergte waar we vaak op vakantie waren geweest. Spotgoedkoop. Konden we met het hele gezin uit eten voor 15 euro. Een vakantiebaantje had ik zo. Ik belde een bejaardentehuis en kon beginnen, als manusje-van-alles. Tot ik oude dametjes op het toilet moest zetten. “Hebben ze niet door,” zei de directeur als ik protesteerde, “ze zijn toch dement.”’

Was je politiek bewust? 

‘Een echte nieuwsfreak was ik. Ik zag Jaruzelski in het Journaal en wist dat Polen communistisch was. Daar zag ik het met eigen ogen. Het viel me op dat iedereen werk had, al moesten ze het verzinnen: bij de ingang van een supermarkt mandjes uitdelen bijvoorbeeld. En: iedereen kreeg hetzelfde betaald! Ook de manager van het bedrijf.’

De LEGO-ton als politiek systeem. Eerlijk?

‘Ha ja, inderdaad. Tot je erachter komt dat de echte top zichzelf verrijkt en angst zaait. Zelfs midden in de bergen keken mensen steeds om zich heen. Als de dood om openlijk kritiek te leveren. Zo vreemd. In Nederland protesteerden we massaal! Ik ook, tegen kernraketten, tegen Dodewaard! De mens is het enige wezen dat zijn eigen leefomgeving zo verrot maakt! Als ik weer eens op de fiets stapte om te gaan demonstreren, ergerde mijn vader zich. Hij liet me wel begaan, respecteerde wel wat ik deed. Hij is op 18 september al elf jaar dood. Ik denk dat hij mijn geestdrift wel waardeerde, stilletjes.’

Terug naar die ene mens en zijn leefomgeving…

‘Verrot ja. Heroïne. Ik heb er zelf om gevraagd, wilde het proberen. “Dan raak je verslaafd”, waarschuwden mijn kroegmaatjes in Veenendaal, waar ik inmiddels op kamers woonde. Mijn wereldstad en uitgaansleven. “Dat overkomt mij niet”, zei ik. Het was de tijd van U2, Feargal Sharky, Wham! en Mel & Kim met die hoedjes.’

Eens en nooit meer zonder?  

‘Je komt er nooit meer vanaf. Ik niet. Het smaakt niet lekker maar het gevoel… Je valt weg. Geen gevoel van tijd en plaats. Geen houvast en ook geen behoefte aan houvast. Tot ik wakker schrok: “Ik zit op straat.” Geen idee hoe lang, mensen die er misbruik van hadden gemaakt, schoenen gejat…’

Dertig jaar later lijk je er vrede mee te hebben. Je huid is bleek getekend, maar je ogen stralen.

‘Ja, ik heb nu een hartstikke leuk leven. De gratis heroïneverstrekking is mijn redding. Zonder zou ik heel ziek worden en niets meer kunnen. Ik heb alles doorleefd, van de straat naar de bajes en terug. Therapie om aan een slechte jeugd en problemen te werken die ik helemaal niet had. Een tijd clean ook, zeven jaar. Toen was de liefde mijn redding. Ik had een vriendin, een vrouw die niet verslaafd was, een huis en een baan. Toen heb ik ook mijn hbo-diploma gehaald. Daar ben ik heel trots op. Dat doel had ik gehaald en alsof het alleen maar afleiding was geweest, dacht ik prompt: een shotje moet kunnen …’

‘Het mag in Nederland toch niet zo zijn dat mensen op straat leven’, zeggen de bekende Nederlanders die jou in deze rubriek voorgingen. 

‘Daar moet je in Utrecht ook wel je best voor doen, hoor. Een uitkering is geen vetpot, maar er zijn zo veel voorzieningen. De buurtteams en schuldhulpverlening, aangepaste huurcontracten om huisuitzetting te voorkomen. De U-pas, de voedselbank en zelfs een dierenvoedselbank. In Spanje heb ik hele families uit een container zien eten. Dan is het in Nederland toch beter geregeld. Er is in ieder geval véél geregeld. Niemand hoeft te verhongeren of op straat te leven. Al kan ik me wel voorstellen dat het leven voor sommige mensen te ingewikkeld wordt als het echt tegenzit. Een paar foutieve beslissingen en je kunt binnen drie maanden op straat staan. Denk vooral niet: dat overkomt mij niet.’

Meer Eerlijk Delen

Gepubliceerd in FNV Magazine

FNV, Magazine, straatnieuws, heroïne, verslaafd, content, interview, LDRT, journalistiek, eerlijk delen

Marc Nijholt (54)

verkoopt Straatnieuws, de daklozenkrant in Utrecht. Hij is afhankelijk van de gratis heroïneverstrekking, een uitkering en 90 cent per krant die hij verkoopt. 130 verkopers brengen wekelijks 3000 tot 4000 kranten aan de man. Nijholt was ook de Straatnieuwsverkoper die meeging naar Rome en de paus interviewde.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

Start typing and press Enter to search