Elke keer als ik er langs rij, lach ik even, voldaan. Denk ik aan Kees Hiele (overleden in 2014), één van de mensen die het meest indruk op me heeft gemaakt. Ik zou een boek kunnen schrijven over zijn onbaatzuchtige inzet voor sport en zijn tomeloze energie en volharding. Wat heeft Kees mij geïnspireerd en veel geleerd. Over het belang van sport voor de sociale samenhang en over werken met vrijwilligers en de gemeente.

Wellicht het belangrijkste: Kees werd geregeld een nietsontziende, egocentrische man genoemd, omdat hij alleen maar bezig was zijn doelen te realiseren. Maar waarom? Hij deed dat niet voor zichzelf. Hij deed het voor al die kinderen die wilden sporten en hulp nodig hadden, voor vrijwilligers die hun leven betekenis gaven door sport in zijn sportzaal mogelijk te maken.

Nieuw-Welgelegen was een vrijwilligersproject van lange adem. Dat begon toen ik begin jaren ’90 als nieuwe bewoner van Transwijk tussen de velden van Zwaluwen Vooruit en vv Utrecht door wandelde. ‘Welgelegen’, ja, dat kon je wel zeggen. Waarom is er op deze fantastische locatie niet meer te doen, vroeg ik me af. Ik zag een kleine sportzaal en trof een oude man achter de bar. 

De twintig jaar die volgden in het kort:

  • sportzaal Welgelegen was een particuliere sportzaal, gerund door vrijwilligers
  • Kees nam de beperkingen als gevolg van de bestemming niet te nauw: multiculturele feesten moesten kunnen
  • Welgelegen was de enige sportzaal die rendeerde

Deze man wilde ik in zijn geniale eenvoud helpen zijn droom te realiseren: een nieuwe sporthal. Vele avonden volgden, oeverloze gesprekken met omliggende sportverenigingen, de Jaarbeurs en de Rabobank, de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling (DMO) en opeenvolgende wethouders (van Kernkamp tot Spekman). Dozen vol mappen met zijn onnavolgbare aantekeningen. Postzegels plakken tot we een ons wogen. En Kees maar vertellen … over zijn werk op de markt en Jaan de Graaf, over honkbal en basketbal … en foeteren, op ambtenaren en ‘mensen zonder horloge’. 

Muren
Kees bleef zich met zijn versleten benen voortslepen en we bleven tegen muren aanlopen. Muren tussen de afdelingen van de DMO, tussen privaat en publiek. Muren die exploitatie anders dan met sport afschermden. 

Terwijl Kees toch al decennia had laten zien hoe het wel kon. Hoe je mensen helpt hun leven betekenis te geven, van welke afkomst ook, als sporters en als vrijwilligers. Dat dan onderling begrip en vertrouwen ontstaat, in diversiteit. Het was toch niet moeilijk te begrijpen dat je dan  veel problemen in de ‘krachtwijk’ voorkomt? Hoe je meer kunt doen dan sport, zodat alle functies waar jeugd behoefte aan heeft bij elkaar zitten en elkaar versterken, zodat de accommodatie exploitabel is. 

Hans Spekman
De ommekeer was Hans Spekman. Ik had onze visie in twee A4-tjes vervat en we hadden een informatiebijeenkomst georganiseerd. Hij hield die omhoog, vroeg wie het geschreven had en noemde het de beste notitie die hij had gelezen. En voegde de daad bij het woord. Met Halbe Zijlstra diende hij een initiatiefvoorstel in en sleepte Nieuw-Welgelegen door de raad.

De rest is historie