Met de bus naar Beitske Visser

Welke vrouw gaat het lukken een stoeltje in de Formule 1 te bemachtigen? Beitske Visser is Neerlands hoop en ik zocht haar 4 april op in het waterrijke Uitwellingerga voor de rubriek Eerlijk Delen. Met de bus, en dat werd een avontuur (zie onder) ….

Wat ik me sinds die blijf afvragen: Vrouwen zullen toch ook voordelen hebben ten opzichte van mannen? Beitske noemt multitasken… Wellicht iets voor strategen, ontwerpers, teams en sponsors om over na te denken? 

Minder gemak, meer ‘geluk’

Interview voor de rubriek Eerlijk Delen in FNV-Magazine met Beitske Visser, bij haar thuis in Uitwelleringa, een paar bushaltes onder Sneek. Ik zeg bushaltes, want ik ga met trein en bus, Niet omdat zij coureur is. Zo niet de vrouwelijke variant op Max Verstappen, dan toch – next best – de vrouwelijke evenknie van Nyck de Vries (haar buurman in het waterrijke Friese dorpje).

Nee, omdat het goedkoper is dan mijn skelter. OK, ik heb minder bewegingsvrijheid en meer reistijd, dat wel. Maar dat ik onderweg kan werken en vaak vermakelijke ontmoetingen heb, geeft de doorslag. Laat ik eens niet voor gemak kiezen… Nou, dat lukt.

Geen probleem, meldde de 9292-app. Tot de chauffeuse mijn stopteken te laat opmerkte… ‘kan gebeuren’, dacht ik, ‘ik kan haar erop aanspreken, maar terugrijden gaat ze toch niet’.  Aan de overkant van de weg lees ik dat ik een halfuur moet wachten, in Google Maps dat het 1,6 kilometer lopen is. Met de duim in de lucht laat ik Beitske weten dat ik nog een halfuur nodig heb. Goed dat ik een uur speling had gepland. 

Warempel: ik krijg een lift! Dat is dertig jaar geleden! Wim, uit Broek, brengt me tot aan de voordeur. Hij had geen grote haast en in beginsel goed vertrouwen in mensen.

Na een goed gesprek met een bijzondere meid, – brains, beauty en talent én nuchtere winnaarsmentaliteit – en haar hartelijk gastvrije vader, pak ik mijn tas in voor de terugreis. ‘Waterdichte zeiltas’, zeg ik als het prutsen even duurt. ‘Voor als het regent’, grapt Beitske onheilspellend. 

Ik ben op tijd bij de bushalte. Het goede nieuws is dat er een kussentje op het bankje onder een afdakje ligt. Waar zie je dat? Een schoon, ongeschonden zwaar bruin ribfluweel kussen! Het slechte nieuws is dat ik lijn 99 aan de overkant voorbij zie rijden. 

De vrouwelijke variant van ‘coureur’…

Ik besef dat ik aan de verkeerde kant van de weg sta…. Een bushalte met kussen fotograferend en het gesprek herkauwend. De vrouwelijke variant van ‘coureur’…?? Bestaat niet, dat zegt genoeg over eerlijke kansen in de autosport. 

Mijn kleine fout blijkt, vijftig meter verderop aan de overkant van de weg, waar ik drie uur eerder had moeten uitstappen, grote consequentie te hebben: 18.02 uur, de bus die net aan mij voorbijging, was de laatste van de dag. 

‘Coureuse’ Beitske of busmaatschappij Arriva bellen? Liften? Terwijl de lucht donkergrijs betrekt en met enkele dikke druppen waarschuwt voor wat me boven het hoofd hangt, bel ik Arriva en steek tegelijkertijd mijn duim weer op. 

Er flitst van alles door mijn hoofd. Reistijd, kletsnatte kleren, taxikosten, Beitske en haar ouders tijdens het eten lastig vallen, vrienden bellen, gevaar van blikseminslag, Champions League om 20.45 uur… Ooit vond ik dit te gek, avontuurlijk. Waarom geniet ik er nu niet van? Waarom zou er geen volgende Wim stoppen?

Geen halte in zicht

Nog geen vijf minuutjes sta ik in de wacht bij Arriva, als Karin uit Langweer stopt. Prompt begint het echt te regenen. Ze rijdt om zodat ik vlakbij een halte in Joure ben waar wel een bus stopt. Dat blijkt nog een flinke wandeling en een wolkbreuk maakt dat een ontbering in de dop. Geen schuilplaats in zicht. Met de gympen door de drek, de duim omhoog en de blik afwisselend over mijn schouder en op oneindi g…Geen halte in zicht. Gelukkig zit mijn laptop waterdicht in mijn zeiltas. 

Nog geen vijf minuutjes sta ik in de wacht bij Arriva, als Karin uit Langweer stopt. Prompt begint het echt te regenen. Ze rijdt om zodat ik vlakbij een halte in Joure ben waar wel een bus stopt. Dat blijkt nog een flinke wandeling en een wolkbreuk maakt dat een ontbering in de dop. Geen schuilplaats in zicht. Met de gympen door de drek, de duim omhoog en de blik afwisselend over mijn schouder en op oneindig…Geen halte in zicht. Gelukkig zit mijn laptop waterdicht in mijn zeiltas. 

Zou mijn kans op een derde lift door het onweer juist toenemen? Zeven setjes koplampen later is het antwoord ‘ja’. Een boerin met kind had even bedenktijd nodig gehad en stopt 30 meter verderop abrupt. Haar kleine man, fris ruikend naar zwemles, gaat op schoot en ze wurmt het kinderzitje los. Die gooi ik achterin en stapin. 

Tien koeien hebben ze, op 15 hectare

Wat een hartelijk mens! ‘De koeien kunnen wel even wachten’ en ze brengt me naar station Heerenveen. Terwijl ze de auto ondanks beperkt zicht door de muren van water stuurt en de kleine bij elke flits juicht, vertelt ze over het boerenbedrijf.

Tien koeien hebben ze, op 15 hectare, voor streekproducten. Er is veel vraag naar, het is duurzaam en mooi werk, maar groeien is nauwelijks mogelijk door de regelgeving in fosfaat. Die begrijpt ze best, voor megastallen dan. Maar waarom de regel op hun kleinschalige bedrijf van toepassing is…? ‘Klagen willen we niet. We verzinnen wel iets anders. Schapen erbij, daar telt fosfaat niet.’ 

Station Heerenveen! Ze rijdt tot ze niet dichter bij de overdekte ingang kan komen, een meter of dertig. De hagelstenen spatten uiteen op de voorruit. ‘We wachten wel’, biedt ze aan. 

Ik kijk naar buiten, dan naar haar. Ze lacht en ik vind het mooi geweest. Die dertig meter overleef ik wel. Ik bedank haar hartelijk en ze straalt. 

Wim, Karin en haar zal ik nooit meer zien. Hun onbaatzuchtige hulp niet licht vergeten.

In de tunnel laat ik het noodweer achter me. De intercity naar Utrecht CS komt eraan. Ik zal sneller thuis zijn dan wanneer ik die laatste bus van 18.02 had gehaald. Blijer

Het resultaat: Eerlijk Delen met Beitske Visser

Leave a Comment

Your email address will not be published.

Start typing and press Enter to search